Προσαρμογή στο Νηπιαγωγείο.

Σε λίγες μέρες ανοίγουν τα σχολεία! Εύχομαι σε όλους "καλή σχολική χρονιά"! Για να επιτευχθεί όμως, θεωρώ ότι είναι σημαντικό να πω κάτι βασικό, απευθυνόμενη στους γονείς:
Εμείς ως εκπαιδευτικοί κάνουμε ότι είναι καλύτερο για να υποδεχτούμε και να προσαρμόσουμε τα μικρά και μοναδικά σας αγγελούδια στο νέο τους περιβάλλον! Πιστεύοντας όμως ακράδαντα στη συνεργασία οικογένειας και σχολείου και θεωρώντας απαραίτητη την προετοιμασία των παιδιών από την οικογένειά τους, προτείνω να ρίξετε μια ματιά στα παρακάτω:

ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΣΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ

           

Όταν ήρθε ο Σεπτέμβρης

Κι έπρεπε να πάω σχολείο

Ήμουν τόσο φοβισμένο

Κι έλεγα δεν πάω αντίο!

Η μαμά με τη σειρά της

Έλεγε απ’ την πλευρά της:

Τι θα γίνεις, τι θα γίνεις;

Αχ! Αγράμματο θα μείνεις!

Τι είναι τούτο το σχολείο

Που το λεν Νηπιαγωγείο;

Και ποιοι άλλοι θα ‘ναι εκεί;

Τι θα κάνουμε μαζί;

Στίχοι που βγήκαν από τα ίδια τα παιδιά κατά τη διάρκεια προσαρμογής τους στο Νηπιαγωγείο, συζητώντας για τις φοβίες και τους προβληματισμούς τους!

Τι πιο φυσιολογικό από το να αναρωτιούνται και να θέλουν να μάθουν για το καινούριο περιβάλλον που καλούνται να πάνε τα μικρά και μοναδικά αυτά αγγελούδια;

Από αυτούς τους στίχους επίσης συμπεραίνουμε ότι είναι σημαντική η συμβολή της οικογένειας στην προετοιμασία των παιδιών για την ομαλή μετάβασή τους στο Νηπιαγωγείο.

Το ξεκίνημα του σχολείου οδηγεί το παιδί σε μια καινούρια πραγματικότητα. Η πρώτη φορά στο σχολείο είναι μια δύσκολη εμπειρία τόσο για τους γονείς όσο και για τα παιδιά. Ο φόβος του αγνώστου, ο αποχωρισμός από τους γονείς, η νέα κατάσταση, η συνειδητοποίηση του παιδιού ότι χάνει τα «πρωτεία», η απώλεια της αίσθησης της μοναδικότητας που είχε στο σπίτι, η γνώση ότι θα πρέπει να δουλέψει και να κουραστεί για να ενταχθεί σε μια νέα ομάδα. Όλα αυτά αποτελούν για το παιδί πρακτικές και συναισθηματικές δυσκολίες, που σηματοδοτούν το πέρασμά του από το σπίτι στο σχολείο. Και ενώ «κάθε αρχή και δύσκολη», ο χρόνος προσαρμογής κάθε παιδιού στο σχολείο είναι διαφορετικός: από λίγες ώρες μέχρι λίγες εβδομάδες.

Το Νηπιαγωγείο είναι η παραδοσιακή αρχή της δημόσιας σχολικής εκπαίδευσης, και για ένα παιδί κατά τη γνώμη πολλών, είναι η πιο σημαντική χρονιά στην σχολική του διαδρομή. Το Νηπιαγωγείο έχει ως σκοπό την ολόπλευρη ανάπτυξη των νηπίων όσον αφορά γνώσεις – στάσεις – δεξιότητες. Η ένταξη λοιπόν του παιδιού στην ομάδα αποτελεί κυρίαρχο στόχο για τη Νηπιαγωγό, διότι έτσι θα έχει επιτευχθεί η προσαρμοστικότητα του παιδιού. Προσαρμοστικό παιδί σημαίνει πως έχει κατακτήσει τις ιδιότητες αυτές στον χαρακτήρα του αναπτύσσοντας στρατηγικές, ξεκινώντας από αυτή την κρίσιμη ηλικία των πέντε-έξι ετών, μαθαίνει να θέτει μη συνειδητά στην αρχή σαφή όρια του «εγώ» και διατηρεί παράλληλα μια ενσυναισθητική στάση βρίσκοντας καταφύγιο σε άτομα που εμπιστεύεται, όπως π.χ. στην αγαπημένη του Νηπιαγωγό.

Σύμφωνα μα την Τζάννη Μ.,(1992), σημαντικό ρόλο στην κοινωνικοποίηση στις σύγχρονες κοινωνίες παίζει το σχολείο, ξεκινώντας από την προσχολική αγωγή και συνεχίζοντας στις άλλες βαθμίδες. Το διαφορετικό περιβάλλον που εμφανίζεται για πρώτη φορά, από άποψη σύνθεσης, στο παιδί και η λειτουργία του, διαφέρει τελείως από το οικογενειακό περιβάλλον και εκεί εστιάζεται η δυσκολία προσαρμογής του παιδιού στην πρώτη του αυτή κατάκτηση, η οποία είναι σημαντική στην εξελικτική του πορεία…

Η βασικότερη από τις πολλές έννοιες σ’ αυτή την ηλικία των πέντε ετών είναι η καλύτερη κατανόηση και σε ευρύτερο επίπεδο της αντίληψης «υπάρχω, άρα συνυπάρχω» ομαδοποιούμαι σε ομάδα και εντάσσομαι σε επίπεδο κανόνων.

Στην αρχή κάθε σχολικού έτους όλες οι Νηπιαγωγοί αντιμετωπίζουμε σοβαρά προβλήματα προσαρμογής των παιδιών, κυρίως τους μήνες Σεπτέμβριο και Οκτώβριο. Μπορούμε να πούμε πως ερχόμαστε αντιμέτωποι με την παιδοκεντρική συμπεριφορά των γονιών, η οποία είναι προσανατολισμένη-ξεφεύγοντας από τα φυσιολογικά πλαίσια πολλές φορές- στις προσωπικές ανάγκες των παιδιών τους.

Ο βαθμός υπερπροστασίας τους προς τα παιδιά τους, είναι τόσο μεγάλος που δημιουργούν πρόβλημα στην ομαλή προσαρμογή και στην απόκτηση της αυτονομίας τους. Αντιμετωπίζουμε ένα μεγάλο ποσοστό εξαρτημένων παιδιών, τα οποία νιώθουν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα φοβικά συναισθήματα-αρνητικά έναντι του σχολείου.

Σύμφωνα με την Καπάτου Α. (1999), μερικές φορές η άρνηση του παιδιού είναι τόσο έντονη που μας δημιουργεί την εντύπωση ότι αδιαφορεί για κάθε σχολική δραστηριότητα και αν δε δούμε βαθύτερα, κάτι που το διαπιστώνουμε κι εμείς στην πράξη, οι γονείς τους προβάλλουν τα δικά τους συναισθήματα στη φοίτηση του παιδιού τους, επειδή και οι  και οι ίδιοι πιθανώς είχαν αντιμετωπίσει δυσκολίες. Μια από τις χαρακτηριστικότερες φράσεις που χρησιμοποιούν για να δικαιολογήσουν μια αρνητική συμπεριφορά του παιδιού τους, είναι: « είναι μικρός/ή ακόμα ή παιδί είναι».

Μια άλλη επίσης αρκετά δύσκολη δοκιμασία για το παιδί είναι όταν χρειάζεται να αλλάξει σχολείο. Αλλαγή σχολείου γίνεται όταν το παιδί αλλάξει σπίτι και γειτονιά, όταν γίνει η μετάβαση από τον παιδικό σταθμό στο νηπιαγωγείο, από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό και μετέπειτα στο γυμνάσιο και λύκειο, ή γιατί πολλές φορές οι γονείς επιθυμούν να στείλουν το παιδί τους σε ένα καλύτερο εκπαιδευτικό περιβάλλον. Παρόλο που οι λόγοι αυτής της αλλαγής είναι προφανείς και φυσιολογικοί από τους γονείς, για το παιδί μια τέτοια αλλαγή αποτελεί ένα πλήγμα και το κλονίζει, έστω και παροδικά.

Η προσωπικότητα του παιδιού παίζει σημαντικό ρόλο στην προσαρμογή του σε νέα περιβάλλοντα. Έτσι, το κάθε παιδί, αναλόγως της προσωπικότητάς του, αντιδρά με διαφορετικό τρόπο και προσαρμόζεται με διαφορετικό ρυθμό στο καινούργιο του σχολείο. Έρευνες διαπιστώνουν ότι μέχρι και το 80% των παιδιών παρουσιάζουν δυσκολίες προσαρμογής κατά τον πρώτο μήνα φοίτησης στο σχολείο.

 Αν λοιπόν το παιδί σας πλησιάζει την ηλικία των πέντε ετών και θα ξεκινήσει προφανώς σχολείο, τότε δείτε πώς βοηθάμε το παιδί να αποδεχτεί την νέα πραγματικότητα.

• Αρχικά, καταπολεμάμε τους δικούς μας φόβους και το άγχος του αποχωρισμού. Πόσο ανησυχούμε για το πώς θα τα πάει το παιδί μας, πόσες δυσκολίες βλέπουμε που μπορεί να το εμποδίσουν («Φοβάμαι γιατί βλέπω πόσο δυσκολεύεται να πειθαρχήσει» «Είναι σαν εμένα, δεν του αρέσει η πίεση, πώς θα αντεπεξέλθει» και άλλα παρόμοια) και στη συνέχεια κατά πόσο οι ανησυχίες αυτές έχουν πράγματι να κάνουν με το παιδί και κατά πόσο με τα δικά μας βιώματα, τους δικούς μας γονείς, τα δικά μας προβλήματα στο σχολείο; Μια τέτοια ανασκόπηση μπορεί να μην εξαφανίσει τις ανησυχίες μας αλλά τουλάχιστον μπορεί να μας βοηθήσει να τις κρατήσουμε «υπό περιορισμό».

• Αν δει εμάς ανήσυχους θα θεωρήσει το φόβο του δικαιολογημένο και δε θα κάνει καμία προσπάθεια να τον αντιμετωπίσει. Είναι σημαντικό η συμπεριφορά μας στις αντιδράσεις του παιδιού κατά τη διάρκεια της προσαρμογής του να είναι σταθερή και αποφασιστική. Δεν χρειάζεται να είμαστε υπερπροστατευτικοί γιατί αυτό ενισχύει τη συναισθηματική εξάρτηση του παιδιού από εμάς και το γεμίζει ανασφάλεια στη νέα πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσει μόνο του.    Αν το παιδί σας δεν έχει πάει παιδικό σταθμό και δεν  σας έχει αποχωριστεί άλλη φορά για μεγάλο χρονικό διάστημα είναι σκόπιμο να το προετοιμάσετε νωρίτερα γι’ αυτό. Θα μπορούσατε να βοηθήσετε το παιδί σας αφήνοντάς το σε κάποιο φιλικό ή συγγενικό σας πρόσωπο με το οποίο έχει καλή σχέση,( για να αισθάνεται πιο ασφαλές)κάποια ώρα της μέρας , με την πρόφαση ότι έχετε μια σοβαρή δουλειά και δεν μπορείτε να το πάρετε μαζί σας.

Σταδιακά, αυξήστε το χρόνο που θα είστε μακριά. Καθώς φεύγετε να είστε  ήρεμη,  με αυτοπεποίθηση ότι κάνετε  το σωστό και  χαμογελαστή, μ’ ένα φιλί πείτε: τώρα θα φύγω και  θα έλθω αργότερα.

 Τα παιδιά είναι καταπληκτικά βαρόμετρα των ενηλίκων, έτσι εάν  εσείς είστε ανήσυχες προσκολλώνται σε εσάς. Αυτό βοηθάει στην μετέπειτα  προσαρμογή του  στο νέο περιβάλλον που φυσικά γίνεται ευκολότερη, αν το παιδί σας είχε  βιώσει σύντομα χρονικά διαστήματα ( από 1 ώρα έως και 3 με 4)χωρίς εσάς σε άλλα μέρη πριν.
• Πραγματοποιούμε μαζί με το παιδί μερικές επισκέψεις γνωριμίας στο σχολείο προτού ξεκινήσει για να εξοικειωθεί με το χώρο και του γνωρίζουμε τη δασκάλα του.

• Αντιμετωπίζουμε το γεγονός της έναρξης του σχολείου με ενθουσιασμό και πηγαίνουμε μαζί να διαλέξουμε τα σχολικά είδη. Διαμορφώνουμε τον χώρο του γραφείου του με χαρούμενα χρώματα.

• Συνοδεύουμε το παιδί την πρώτη ημέρα στο σχολείο, για να του δώσουμε θάρρος και να αισθάνεται άνετα. Του γνωρίζουμε και άλλα παιδιά που ξεκινάνε στο ίδιο σχολείο, ώστε να έχει τουλάχιστον μερικά γνώριμα πρόσωπα τις πρώτες ημέρες στην τάξη.

• Δείχνουμε την αντοχή μας στις αντιδράσεις των πρώτων ημερών. Ενθαρρύνουμε το παιδί να μας μιλήσει ανοικτά για τους φόβους του και σχεδιάζουμε μαζί του τους τρόπους αντιμετώπισης. Του θυμίζουμε καταστάσεις που φοβόταν παλαιότερα και έχει καταφέρει να τις ξεπεράσει.

• Βεβαιώνουμε το παιδί με λόγια και πράξεις για την επιστροφή του στο σπίτι. Του δίνουμε ένα φιλί ή του κάνουμε μια μεγάλη αγκαλιά. Δείχνουμε χαρούμενοι που έχει μεγαλώσει και πηγαίνει πια στο σχολείο.

• Του αγοράζουμε βιβλία που προετοιμάζουν το παιδί για την πρώτη μέρα στο σχολείο. Τα διαβάζουμε μαζί, συζητώντας για τα αισθήματα των παιδιών την πρώτη φορά που ξεκινούν κάτι τόσο καινούργιο, αλλά και συναρπαστικό. Φτιάχνουμε μια ιστορία με τον αγαπημένο του ήρωα στην ίδια κατάσταση.

• Μιλάμε στο παιδί για τις δικές μας εμπειρίες από το σχολείο. Δεν διστάζουμε να ομολογήσουμε πως την πρώτη ημέρα είχαμε και εμείς άγχος και φόβο για το καινούργιο, συναισθήματα που είναι φυσιολογικά. Δίνουμε το παράδειγμα κάποιου άλλου παιδιού που γνωρίζει και συμπαθεί και αναφέρουμε πώς εκείνο ξεπέρασε τους φόβους του χωρίς να κάνουμε συγκρίσεις.

• Δίνουμε στο παιδί μια ρεαλιστική εικόνα της σχολικής καθημερινότητας που θα μπει από φέτος στη ζωή του. Του εξηγούμε πώς θα είναι τα θρανία μέσα στην τάξη, του μιλάμε για το σεβασμό απέναντι στη δασκάλα του, για το διάλειμμα και τα παιχνίδια στο σχολείο.

• Του δίνουμε κίνητρα για να πάει σχολείο τονίζοντάς του τα θετικά στοιχεία, όπως τους καινούριους φίλους που θα γνωρίσει, τα πράγματα που θα μάθει (θα διαβάζει μόνο του τις αγαπημένες του ιστορίες), τα ομαδικά παιχνίδια, τις εκδρομές.

Επίσης:

Η ενημέρωση και η επικοινωνία με τους γονείς από τις Νηπιαγωγούς με την οργάνωση συγκεντρώσεων τόσο σε ομαδικό επίπεδο όσο και σε ατομικό, θα βοηθήσει πολύ στην αντιμετώπιση των προβλημάτων προσαρμογής. Ο σημαντικός ρόλος του Νηπιαγωγείου θα πρέπει να τονιστεί στις συναντήσεις-συζητήσεις των γονέων και των Νηπιαγωγών και να εξαλειφθεί τελείως η παρεξηγημένη εικόνα του ως baby parking ή παιδικό σταθμό.

Το πρώτο βήμα προσέγγισης είναι η παρουσίαση του αναλυτικού προγράμματος του Νηπιαγωγείου και η μεθοδευμένη προσέγγισή του σε γνωστικά αντικείμενα, μέσα από δημιουργικούς και παιδαγωγικούς τρόπους που κεντρικό ρόλο έχει το παιδί, αναπτύσσοντας έτσι την μαθησιακή αλλά και συναισθηματική του ανάπτυξη.

Στις συζητήσεις με τους γονείς θα πρέπει να τονίζεται ο σημαντικός ρόλος που παίζουν οι ίδιοι στην προσαρμογή του στο σχολείο, διότι θεωρούνται οι πρώτοι του «δάσκαλοι», αφενός με το να στηρίζουν την προσπάθεια του παιδιού, να συναισθάνονται (ενσυναίσθηση) και να συνομιλούν για τα προβλήματά του, ρωτώντας το για ποιο λόγο νιώθει στεναχωρημένο ή δεν θέλει να πάει στο σχολείο και αφετέρου να το ενθαρρύνουν στον αγώνα που καταβάλει, χωρίς να ξεχνούν ότι δεν πρέπει να παρεμβαίνουν στο έργο των Νηπιαγωγών, ούτε να επιδιώκουν να τις υποκαταστήσουν. Το κλειδί στη φάση αυτή λέγεται συνεργασία. Η κοινωνική ενίσχυση από τη Νηπιαγωγό, με συζητήσεις και επιδοκιμασίες, τονώνουν ηθικά το παιδί για κάθε του προσπάθεια, λειτουργούν ως ενισχυτές (συμπεριφοριστική παρέμβαση). Επιτυγχάνεται έτσι και αναπτύσσεται η εμπιστοσύνη του απέναντί της.
Αν δε βοηθηθήκατε αρκετά, τότε:
πατήστε εδώ:

ή σε άλλες παρόμοιες ιστοσελίδες.

ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Το παραμύθι σχολικού έτους 2013 - 2014 φτιαγμένο από τα παιδιά σε έγγραφο word: Για προβολή
Πατήστε εδώ:
Το παραμύθι σχολικού έτους 2011 - 2012. Για προβολή
Πατήστε εδώ:
Το παραμύθι σχολικού έτους 2012 - 2013. Για προβολή
Πατήστε εδώ:
Το παραμύθι σχολικού έτους 2006 - 2007. Για προβολή
Πατήστε εδώ: