ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ

Το παρακάτω παραμύθι – που είναι από τη συλλογή του Γ. Ρίτσου «Η γκρινιάρα κατσίκα» - μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αφόρμηση κινητοποίησης του ενδιαφέροντος των νηπίων για την κατανόηση των εννοιών: «μέσα – έξω», "ενίσχυση της προφορικής έκφρασης των νηπίων", "κοινωνικοποίηση", και πολλά άλλα!

ΠΑΡΑΜΥΘΙ: «ΤΟ ΣΠΙΤΑΚΙ»

          Ένας χωριάτης κουβάλαγε τσουκάλια και στο δρόμο έχασε ένα. Τρέχει μια  μύγα εκεί κοντά, χτυπάει με το φτερό της το τσουκάλι και ρωτά:

-         Ποιανού ’ναι τούτο το σπιτάκι; Ποιος κάθεται δω μέσα;

Κοιτάει ολόγυρα – ψυχή. Και μπαίνει μέσα στο τσουκάλι,

κι η καλή σου θρονιάζεται εκεί.

          Ένα κουνούπι που πετά φτάνει και κείνο και ρωτά:

-         Ποιανού ’ναι τούτο το σπιτάκι; Ποιος κάθεται δω μέσα;

-         Εγώ, η μύγα. Και ποιος είσαι του λόγου σου;

-         Εγώ; Το κουνουπάκι.

-         Έλα να κάτσουμε μαζί.

Κι έτσι που λέτε οι δυο παρέα, τα περνάνε ωραία – ωραία.

Ένα ποντίκι απόξω περπατά και κοντοστέκει και ρωτά:

-         Ποιανού ’ναι τούτο το σπιτάκι; Ποιος κάθεται δω μέσα;

-         Εγώ, η μύγα.

-         Εγώ; Το κουνουπάκι. Και ποιος είσαι του λόγου σου;

-         Εγώ; Το ποντικάκι.

-         Έλα να κάτσουμε μαζί.

Κι έτσι που λέτε οι τρεις παρέα, τα περνάνε ωραία – ωραία.

Ένας βάτραχος που ολόγυρα πηδά, κοντοστέκει και ρωτά:

-         Ποιανού ’ναι τούτο το σπιτάκι; Ποιος κάθεται δω μέσα;

-         Εγώ, η μύγα.

-         Εγώ, το κουνουπάκι.

-         Εγώ, το ποντικάκι. Και ποιος είσαι του λόγου σου;

-         Εγώ; Το βατραχάκι.

-         Έλα να κάτσουμε μαζί.

Κι έτσι που λέτε οι τέσσερις παρέα, τα περνάνε ωραία – ωραία.

Ένας λαγός που κάπου εκεί βοσκά, τρέχει και κείνος και ρωτά:

-         Ποιανού ’ναι τούτο το σπιτάκι; Ποιος κάθεται δω μέσα;

-         Εγώ, η μύγα.

-         Εγώ, το κουνουπάκι.

-         Εγώ, το ποντικάκι.

-         Εγώ, το βατραχάκι. Και ποιος είσαι του λόγου σου;

-         Εγώ; Το στραβοκάνικο το λαγουδάκι.

-         Έλα να κάτσουμε μαζί.

Κι έτσι που λέτε οι πέντε τους παρέα, τα περνάνε ωραία – ωραία.

Κι η αρκούδα φτάνει αργά, βαριά, χτυπάει και κείνη και ρωτά:

-         Ποιανού ’ναι τούτο το σπιτάκι; Ποιος κάθεται δω μέσα;

-         Εγώ, η μύγα.

-         Εγώ, το κουνουπάκι.

-         Εγώ, το ποντικάκι.

-         Εγώ, το βατραχάκι. Εγώ, το στραβοκάνικο το λαγουδάκι.

-         Εγώ η αλεπουδίτσα, με τη γλυκιά γλυκιά γλωσσίτσα.

-         Εγώ, ο λύκος. Και ποιος είσαι του λόγου σου;

-         Εγώ, η αρκούδα. Εγώ όλους θα σας στείλω από κει που ήρθατε.

Κάθεται η αρκούδα πάνω στο τσουκάλι, μαύρο χάλι. Το τσουκάλι γένηκε κομμάτια, και τ’ αγρίμια και τα ζούδια σκόρπισαν σαν πελεκούδια και χαθήκαν απ’ τα μάτια.

 Όμως επειδή ενισχύουμε την ομάδα στο νηπιαγωγείο,  αλλάζουμε το τέλος του παραμυθιού. Δεν θέλουμε η αρκούδα να γκρεμίσει το σπιτάκι, αλλά να γίνει φίλη με όλα τα ζώα. Έτσι στρογγυλοκάθεται στο σπιτάκι μόνη της. Αφού δεν έχει παρέα δεν έχει τι να κάνει και το ρίχνει στον ύπνο. Μια δυο όμως...απ' την μοναξιά αρρωσταίνει και σκέφτεται να πάει να βρει τα υπόλοιπα ζώα, να τους ζητήσει συγνώμη και να γίνουν όλοι φίλοι. Το κάνει αλλά...τα ζώα δεν της έχουν εμπιστοσύνη και συμβουλεύονται τη "Μελένια" (από προηγούμενη δραστηριότητα) η οποία τους συμβουλεύει ότι ο καθένας αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Έτσι επιστρέφουν όλοι μαζί στο σπιτάκι και τραγουδούν το αγαπημένο τραγούδι των παιδιών: "είν' η τάξη του σχολείου μια μεγάλη αγκαλιά".
Τα παιδιά παίζουν το παραπάνω παραμύθι.